Johanna bezocht de projecten van ‘Oil for Education’
Zoals je misschien al gezien hebt op onze site, social media of in de nieuwsbrief, zijn we niet zo lang geleden gestart met de verkoop van onze eigen olijfolie, voor ons goede doel ‘Oil for Education’.
In het kader van deze trip is Johanna, de eigenaresse van Yoek, laatst een kijkje wezen nemen bij de twee projecten die we steunen in Afrika. Een prachtige, maar vooral ook emotionele trip waar we ontzettend graag meer over wilde horen. Met een lach en een traan hebben we gepraat over de bijzondere mensen die ze heeft ontmoet, de kindjes die zo ontzettend blij zijn met niets en de slapeloze nachten die dit alles toch wel teweeg brengt. Het zet je met beide benen op onze mooie, maar soms ook onbegrijpelijke, verdeelde en oneerlijke aarde. Graag deel ik wat van haar ervaringen, omdat we het belangrijk vinden dat jullie weten waar we mee bezig zijn bij Yoek, naast het ontwerpen van mooie items voor in de garderobe!
Want wij, hier in Nederland, zijn gezegend met een kledingkast, of soms zelfs inloopkast, waar we de luxe hebben om regelmatig iets nieuws in te mogen hangen. Onze wieg heeft in een land gestaan waar we in vrede, rijkdom en veiligheid op hebben mogen groeien. Dit voor lief nemen doen we allemaal maar al te vaak, maar met ons project proberen we onszelf wakker te schudden om meer stil te staan bij mensen die het niet zo goed hebben.
Begin maart vloog Johanna naar Nairobi (Kenia), van waaruit ze is doorgereisd naar Kisumu. Hier werd ze opgewacht door Vader Chrispinus (Chris), een priester en tevens de begeleider van ons project in Sirimba, gelegen vlakbij het Victoriameer in het uiterste westen van Kenia. Samen met Chris heeft ze drie dagen lang alle scholen van peuter tot aan de middelbare scholen bezocht. De kinderen zijn met zo ontzettend weinig, zo lief en vrolijk. Er zijn dagen bij waarop ze maar één keer per dag wat te eten krijgen, want het is er simpelweg niet. In Sirimba is een klein ziekenhuisje dat gerund wordt door zuster Mary, dat verbouwd en uitgebreid gaat worden zodat het voor de gehele bevolking in het dorp toegankelijk is. Momenteel worden er bijvoorbeeld per week gemiddeld maar liefst 17 bevallingen begeleid, een enorm aantal, en dan te bedenken dat er nu geen eens een echte verloskamer is dus de vrouwen hebben geen privacy. Ook is het de bedoeling dat er steeds meer opvangmogelijkheden gecreëerd worden om de kinderen te laten overnachten bij de scholen in de buurt. Nu moeten ze ‘s ochtends vaak eerst 1,5 à 2 uur lopen naar school en vóór de lessen van start gaan wonen ze ook nog iedere dag om 7 uur de kerkdienst bij. Deze dienst wordt geleid door Chris, die zo ontzettend bevlogen is en zich 100% inzet voor de kindjes, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Wat er ook gebeurt in het dorp, hij probeert er voor iedereen te zijn en ze vooral af te leiden van de armoede en de vaak schrijnende situaties. Vooral afleiding door zingen en dansen zijn twee dingen die een groot deel van het dagelijks leven uitmaken.
Na Sirimba is Johanna naar Eldoret getrokken, ongeveer op 5 uur rijden. Vanaf daar is ze naar het volgende project in Lodwar gevlogen waar Esther en haar dochter Lysah leiding geven aan het educatieproject. Daar maakte Johanna ook kennis met Clementine, een prachtig mens die zich volledig inzet voor haar medemens en meteen je hart steelt met haar prachtige lach. Wat een positiviteit, daar kunnen wij nog wat van leren! In Lodwar is de situatie haast nog schrijnender dan in Sirimba, wat we ons moeilijk kunnen voorstellen. Het gaat hier om de Turkana stam bij het Turkanameer, waar ze nóg armer zijn en de kinderen het met nog minder moeten doen. Er zijn bijvoorbeeld bijna geen schoolruimtes en geen schoolbanken, maar ze krijgen urenlang les terwijl ze zitten in het zand met oude studieboeken. Er zijn niet alleen te weinig klaslokalen, maar ook te weinig leraren, waardoor de klassen bestaan uit soms wel honderd leerlingen.
Chris, Mary en Clementine zijn voor Johanna de drie helden in dit verhaal, dag en nacht doen ze hun uiterste best om de kindjes een toekomst te geven met de weinige middelen die vaak voor handen zijn. In tegenstelling tot wat wij hier vaak doen; denken aan wat we niet hebben, denken zij vaak aan wat ze wél hebben! Daarbij werken ze aan de opbouw van het land; niet om iedereen per se naar een universiteit te krijgen, ze willen juist dat de mensen werken aan de ontwikkeling van hun eigen dorp en regio, niet dat iedereen wegtrekt naar het buitenland voor een individuele, betere toekomst. Het doel is dat mensen leren voor zichzelf en hun familie te zorgen, dat ze leren groenten en fruit te verbouwen, er is bijvoorbeeld ook een microbank die mensen de kans geeft iets voor zichzelf te beginnen.
Tranen heeft ze rijkelijk laten vloeien in Kenia, maar Johanna kwam vooral met veel energie terug naar Nederland om verder te bouwen aan de projecten. Bij Yoek doen we uiteraard ons uiterste best om ons merk verder uit te breiden, maar we denken ook aan de mensen die onze rijke wereld helemaal niets zegt. Wij hebben de middelen en de kans om ons in te zetten voor de rest van de wereld, deze geweldige ervaring vol emoties geeft ons de kracht en vooral ook de inspiratie om hier actief mee verder te gaan.
Ik hoop dat ik jullie hiermee een klein beetje inzicht heb kunnen geven in wat onze drijfveer is; iets terugdoen voor de wereld en vooral het blij maken van mensen, niet enkel en alleen met mooie kleding maar ook met het geven van kansen en een betere toekomst, net zoals wij die hier krijgen.
Lees meer over ‘Oil for Education’ in onze andere blog
